CLICK HERE FOR BLOGGER TEMPLATES AND MYSPACE LAYOUTS »

Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2010

Το δέντρο


Τελειώσαν οι θυμοί. Γλυκάνανε οι πίκρες. Έκατσε η σκόνη, τα μάτια βλέπουν τώρα πιο καθαρά. Έσβησε ο θόρυβος κι ακούστηκε η καρδιά. Η καρδιά που κάτω από το χαλασμό, χτυπούσε πάντα με τον ίδιο ρυθμό.
Καμιά κακία δεν υπάρχει. Μόνο πόνος βαθύς και νοσταλγία. Πόνος γλυκός πια, που σε κάνει άλλοτε να δακρύζεις κι άλλοτε να χαμογελάς. Πόνος που δε σε τρελαίνει και δε σε αναγκάζει να δαγκώνεις, όπως το ετοιμοθάνατο σκυλί.
Ό,τι ζήσαμε δικό μας για πάντα. Κανείς δε μπορεί να το αγγίξει και κανείς να μας το πάρει. Μοναδικό μας. Μη ζητάς ποτέ κανείς να το καταλάβει, αφού ούτε εμείς δε μπορούμε. Και τρομάζουμε. Περνάει ο καιρός, κυλάν οι μέρες και δεν ξεχνιέται τίποτα, παρά θεριεύει. Οι εικόνες, οι φωνές, τα τραγούδια, οι αγκαλιές, τα γέλια, η ηδονή...η αγάπη... ζουν μέσα μας, χορεύουν στον ρυθμό τους, μας κρατάνε κι εμάς ζωντανούς στο πείσμα τους. Μας νίκησαν. Αποδειχτήκαμε λίγοι και μικροί μπροστά στη δύναμή τους. Τι ήταν αυτό το μαγικό που μοιραστήκαμε οι δυό μας, που το μυαλό κι η λογική φαντάζουν ανάξια μπροστά του;
Δε χρειάζεται ν'αναρωτιέσαι αν ακόμα σ'αγαπώ. Δεν είναι στο χέρι μου πια.
Αυτό που νιώθω για σένα είναι ένα δέντρο αυτόνομο, με δική του ζωή, που μεγαλώνει και φουντώνει τα κλαριά του, ανθίζει τους καρπούς του κι ούτε τσεκούρι το πιάνει, ούτε φάρμακο κακό. Δεν προσπαθώ πια να το κόψω, δε μπορώ να το σταματήσω. Ήταν τόσο καλός ο σπόρος που φύτρωσε στο χώμα της ψυχής μου, που το δέντρο αυτό δε γίνεται να μαραθεί, ούτε να πεθάνει... είναι αποφασισμένο να μεγαλώσει μέσα μου, μέχρι να με γεμίσει ολόκληρη και να μη μου αφήσει χώρο για τίποτε άλλο.

Και τότε, θα έρθω να σε βρω. Στο υπόσχομαι.