CLICK HERE FOR BLOGGER TEMPLATES AND MYSPACE LAYOUTS »

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2010

Χειρόγραφο...

Αγάπη μου,

Σου έχω γράψει τόσα πολλά, σου έχω πει άλλα τόσα. Ποτέ όμως δε σου έγραψα κάτι στο χαρτί και για μένα είναι πολύ σημαντικό να δεις τα γράμματά μου, όπως οδηγούνται από το χέρι μου. Να σου εκφράζω τα συναισθήματά μου και να βλέπεις, να διαβάζεις, το τρέμουλο στο χέρι μου. Να καταλαβαίνεις από τις άστατες σειρές, από τις μικρές γραμμούλες που πετάγονται εδώ κι εκεί, πώς τρέμει η ψυχή μου όταν σου μιλώ, μαζί με το χέρι μου...
Και σ’έχω απέναντί μου τώρα εδώ και να τι θέλω: Θέλω να βάλω σε λέξεις τα όσα αισθάνομαι. Πόσο ανόητη είμαι να πιστεύω πως θα ήταν αυτό ποτέ δυνατόν; Ό,τι άλλο είχα αιστανθεί στη ζωή μου πριν σε γνωρίσω, ναι, με λέξεις το εξέφραζα. Το μεγαλείο της ψυχής που εσύ μου χάρισες καλέ μου όμως, πώς; Ποιές λέξεις, ποιά γλώσσα θα μπορούσε ποτέ να το περιγράψει;....
Αρκεί να σου πω πως κοιτάζω μέσα μου και νιώθω δέος, το ίδιο δέος που νιώθω όταν αντικρύζω το Θεό..... κι εμείς οι δυό καρδιά μου δε χρειάζεται να λέμε πια λόγια...
Μέχρι να φύγω απ’αυτή τη ζωή, μέχρι ν’αφήσω την τελευταία μου πνοή, πάντα θα θυμάμαι πως η αγάπη η αληθινή δεν είναι τα λόγια που είπα και άκουσα.... παρά εκείνο το δάκρυ που κύλισε απ’τα μάτια μας, την ίδια στιγμή που η ψυχή μου αντίκρυσε τη δική σου...