tag:blogger.com,1999:blog-32700795175965355342024-03-05T23:00:50.110-08:00ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΑΥΡΙΟ...Maria Tziritahttp://www.blogger.com/profile/08099257579258711858noreply@blogger.comBlogger5125tag:blogger.com,1999:blog-3270079517596535534.post-848468498561743172010-06-05T08:00:00.000-07:002010-06-05T08:00:01.776-07:00Τα θηρία<div style="text-align: center;"><span style="font-style: italic;">Σου 'πανε κράτα τη ζωή σου</span> <span style="font-style: italic;">όπως στη δώσαμε</span> <span style="font-style: italic;"><br /><br />κλείσε τα μάτια και κοιμήσου</span> <span style="font-style: italic;">όπως σου στρώσαμε</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">Σβήσε τα κούφια όνειρά σου</span> <span style="font-style: italic;">απ' το τσερβέλο σου</span> <span style="font-style: italic;"><br /><br />ύστερα θάψε τη μαγκιά σου</span> <span style="font-style: italic;">κι όλα τα θέλω σου</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">Έτσι προστάξαν τα θηρία</span> <span style="font-style: italic;">σκέψου την πάρτη σου</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">κι άσ' τους να γράφουν ιστορία</span> <span style="font-style: italic;">πίσω απ' την πλάτη σου</span> <span style="font-style: italic;"><br /><br />Σου 'πανε κοίτα τη βολή σου</span> <span style="font-style: italic;">αλλού ας σταυρώνονται</span> <span style="font-style: italic;"><br /><br />νοιάσου μονάχα το πετσί σου</span> <span style="font-style: italic;">αυτοί δε σώνονται</span> <span style="font-style: italic;"><br /><br />Μάθε να ζεις από συνήθεια</span> <span style="font-style: italic;">χωρίς μπερδέματα</span> <span style="font-style: italic;"><br /><br />βαρυποινίτισσα η αλήθεια</span> <span style="font-style: italic;">θεσμός τα ψέματα</span> <span style="font-style: italic;"><br /><br />Σαράντα-κάτι η αφεντιά σου</span> <span style="font-style: italic;">αυτό ήταν, πέρασε</span> <span style="font-style: italic;"><br /><br />Σήκωσε τώρα τα βρακιά σου</span> <span style="font-style: italic;">και άντε γέρασε</span><br /><br /><br /></div>Το παραπάνω τραγούδι ανήκει στην <a href="http://fcewriting.blogspot.com/"><span style="font-weight: bold;">Μαργαρίτα Πάσχου</span></a> και την ευχαριστώ που μου επέτρεψε να το συμπεριλάβω στο βιβλίο μου, ως το ποίημα της <span style="font-style: italic;">Ελπίδας</span> που τελικά μελωποιήθηκε από καταξιωμένο έλληνα συνθέτη κι ερμηνεύτηκε από πασίγνωστο τραγουδιστή...Maria Tziritahttp://www.blogger.com/profile/08099257579258711858noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3270079517596535534.post-74901255550517840482010-02-10T22:00:00.000-08:002010-02-10T22:00:01.689-08:00Χειρόγραφο...<span style="font-style: italic;font-family:trebuchet ms;" >Αγάπη μου,</span><br /><br /><span style="font-style: italic;font-family:trebuchet ms;" > Σου έχω γράψει τόσα πολλά, σου έχω πει άλλα τόσα. Ποτέ όμως δε σου έγραψα κάτι στο χαρτί και για μένα είναι πολύ σημαντικό να δεις τα γράμματά μου, όπως οδηγούνται από το χέρι μου. Να σου εκφράζω τα συναισθήματά μου και να βλέπεις, να διαβάζεις, το τρέμουλο στο χέρι μου. Να καταλαβαίνεις από τις άστατες σειρές, από τις μικρές γραμμούλες που πετάγονται εδώ κι εκεί, πώς τρέμει η ψυχή μου όταν σου μιλώ, μαζί με το χέρι μου...</span><br /><span style="font-style: italic;font-family:trebuchet ms;" > Και σ’έχω απέναντί μου τώρα εδώ και να τι θέλω: Θέλω να βάλω σε λέξεις τα όσα αισθάνομαι. Πόσο ανόητη είμαι να πιστεύω πως θα ήταν αυτό ποτέ δυνατόν; Ό,τι άλλο είχα αιστανθεί στη ζωή μου πριν σε γνωρίσω, ναι, με λέξεις το εξέφραζα. Το μεγαλείο της ψυχής που εσύ μου χάρισες καλέ μου όμως, πώς; Ποιές λέξεις, ποιά γλώσσα θα μπορούσε ποτέ να το περιγράψει;....</span><br /><span style="font-style: italic;font-family:trebuchet ms;" >Αρκεί να σου πω πως κοιτάζω μέσα μου και νιώθω δέος, το ίδιο δέος που νιώθω όταν αντικρύζω το Θεό..... κι εμείς οι δυό καρδιά μου δε χρειάζεται να λέμε πια λόγια...<br />Μέχρι να φύγω απ’αυτή τη ζωή, μέχρι ν’αφήσω την τελευταία μου πνοή, πάντα θα θυμάμαι πως η αγάπη η αληθινή δεν είναι τα λόγια που είπα και άκουσα.... παρά εκείνο το δάκρυ που κύλισε απ’τα μάτια μας, την ίδια στιγμή που η ψυχή μου αντίκρυσε τη δική σου...</span>Maria Tziritahttp://www.blogger.com/profile/08099257579258711858noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3270079517596535534.post-4857715608320487242010-02-05T08:00:00.000-08:002010-02-05T08:00:03.660-08:00Το δέντρο<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEii0tv_NQDDnWlvpSZ0Cw49vnpazWx3kNsPRClCYIg5KG5Bbv1SYZ0w6ij5ThJS-UpmL2kACPCteWK5M6Ea_jPSTO3P3yzdS4vPQaFh1fPT2cXN-HofMSQwJHqXxqhYFoGOU0u5PTESGKg2/s1600-h/tree.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 309px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEii0tv_NQDDnWlvpSZ0Cw49vnpazWx3kNsPRClCYIg5KG5Bbv1SYZ0w6ij5ThJS-UpmL2kACPCteWK5M6Ea_jPSTO3P3yzdS4vPQaFh1fPT2cXN-HofMSQwJHqXxqhYFoGOU0u5PTESGKg2/s400/tree.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5429311984468609570" border="0" /></a><br /><span style="font-style: italic;">Τελειώσαν οι θυμοί. Γλυκάνανε οι πίκρες. Έκατσε η σκόνη, τα μάτια βλέπουν τώρα πιο καθαρά. Έσβησε ο θόρυβος κι ακούστηκε η καρδιά. Η καρδιά που κάτω από το χαλασμό, χτυπούσε πάντα με τον ίδιο ρυθμό.</span><br /><span style="font-style: italic;"> </span><span style="font-style: italic;">Καμιά κακία δεν υπάρχει. Μόνο πόνος βαθύς και νοσταλγία. Πόνος γλυκός πια, που σε κάνει άλλοτε να δακρύζεις κι άλλοτε να χαμογελάς. Πόνος που δε σε τρελαίνει και δε σε αναγκάζει να δαγκώνεις, όπως το ετοιμοθάνατο σκυλί.</span><br /><span style="font-style: italic;"> </span><span style="font-style: italic;">Ό,τι ζήσαμε δικό μας για πάντα. Κανείς δε μπορεί να το αγγίξει και κανείς να μας το πάρει. Μοναδικό μας. Μη ζητάς ποτέ κανείς να το καταλάβει, αφού ούτε εμείς δε μπορούμε. Και τρομάζουμε. Περνάει ο καιρός, κυλάν οι μέρες και δεν ξεχνιέται τίποτα, παρά θεριεύει. Οι εικόνες, οι φωνές, τα τραγούδια, οι αγκαλιές, τα γέλια, η ηδονή...η αγάπη... ζουν μέσα μας, χορεύουν στον ρυθμό τους, μας κρατάνε κι εμάς ζωντανούς στο πείσμα τους. Μας νίκησαν. Αποδειχτήκαμε λίγοι και μικροί μπροστά στη δύναμή τους. Τι ήταν αυτό το μαγικό που μοιραστήκαμε οι δυό μας, που το μυαλό κι η λογική φαντάζουν ανάξια μπροστά του;</span><br /><span style="font-style: italic;"> </span><span style="font-style: italic;"> </span><span style="font-style: italic;">Δε χρειάζεται ν'αναρωτιέσαι αν ακόμα σ'αγαπώ. Δεν είναι στο χέρι μου πια.<br />Αυτό που νιώθω για σένα είναι ένα δέντρο αυτόνομο, με δική του ζωή, που μεγαλώνει και φουντώνει τα κλαριά του, ανθίζει τους καρπούς του κι ούτε τσεκούρι το πιάνει, ούτε φάρμακο κακό. Δεν προσπαθώ πια να το κόψω, δε μπορώ να το σταματήσω. Ήταν τόσο καλός ο σπόρος που φύτρωσε στο χώμα της ψυχής μου, που το δέντρο αυτό δε γίνεται να μαραθεί, ούτε να πεθάνει... είναι αποφασισμένο να μεγαλώσει μέσα μου, μέχρι να με γεμίσει ολόκληρη και να μη μου αφήσει χώρο για τίποτε άλλο.</span><br /><span style="font-style: italic;">Και τότε, θα έρθω να σε βρω. Στο υπόσχομαι.</span>Maria Tziritahttp://www.blogger.com/profile/08099257579258711858noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3270079517596535534.post-65330466010744093862009-11-25T08:00:00.000-08:002010-01-21T13:41:09.484-08:00Εγώ είμαι η τυχερή<div style="text-align: center;"><em>Η καρδιά μου είναι ανοιχτή,<br /><br />ζεσταίνει το μυαλό και το κορμί μου.</em><br /><br /><em>Η σκέψη μου σε μια και μόνο διαδρομή,<br /><br />σ'αυτή που θα σε φέρει στη ζωή μου.</em><br /><br /><em>Χρώμα, αρώματα και φως<br /><br />όπου κοιτάξω αντικρύζω, </em><br /><br /><em>αυτόν τον κόσμο τον γλυκό<br /><br />πρώτη </em><em>φορά μου τον γνωρίζω.</em><br /><br /><em>Και μια χαρά τόσο τρελή<br /><br />με συνοδεύει όπου κι αν πάω.</em><br /><br /><em>Θαρρείς πως είσαι εσύ ο τυχερός;<br /><br />Εγώ είμαι η τυχερή που σ'αγαπάω!...<br /><br /></em></div>Maria Tziritahttp://www.blogger.com/profile/08099257579258711858noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3270079517596535534.post-42158296891995494852009-05-03T23:00:00.000-07:002009-09-07T09:28:45.159-07:00Υπήρξες άραγε ποτέ;...<div style="font-style: italic;" align="center">Υπήρξες άραγε ποτέ </div><br /><div style="font-style: italic;" align="center"><br />Ή μήπως σ’ονειρεύτηκα; </div><br /><div style="font-style: italic;" align="center"><br />Πασχίζω να κρατήσω τη μορφή σου στη μνήμη μου </div><br /><div style="font-style: italic;" align="center"><br />Μ’αυτή όλο ξεθωριάζει </div><br /><div style="font-style: italic;" align="center"><br />Ο ήχος της φωνής σου, το γέλιο σου, το κλάμα σου </div><br /><div style="font-style: italic;" align="center"><br />Ήχησαν ή μήπως τα φαντάστηκα; </div><br /><div style="font-style: italic;" align="center"><br />Αν δε σε σκεφτώ, αν δε σε νοσταλγήσω, </div><br /><div style="font-style: italic;" align="center"><br />Δεν υπάρχεις πουθενά </div><br /><div style="font-style: italic;" align="center"><br />Δε γεννήθηκες ποτέ </div><br /><div style="font-style: italic;" align="center"><br />Αν δε σ’αγαπώ, αν δε σε ποθώ πια </div><br /><div style="font-style: italic;" align="center"><br />Νομίζω δεν υπάρχεις </div><br /><div style="font-style: italic;" align="center"><br />Κι αν σε κάποιον άλλον τόπο ζεις </div><br /><div style="font-style: italic;" align="center"><br />Κι εκεί γελάς, εκεί πονάς, εκεί και αγαπιέσαι </div><br /><div style="font-style: italic;" align="center"><br />Απ’το μυαλό μου δεν περνάς </div><br /><div style="font-style: italic;" align="center"><br />Και την καρδιά μου δεν κρατάς </div><br /><div style="font-style: italic;" align="center"><br />Μανάχα μια μου σκέψη </div><br /><div style="font-style: italic;" align="center"><br />Υπήρξες άραγε ποτέ; </div><br /><div align="center"><br /><span style="font-style: italic;">Ή μήπως σ’ονειρεύτηκα;...</span><br /><br /></div>Maria Tziritahttp://www.blogger.com/profile/08099257579258711858noreply@blogger.com