Τα θηρία

Σου 'πανε κράτα τη ζωή σου όπως στη δώσαμε

κλείσε τα μάτια και κοιμήσου όπως σου στρώσαμε

Σβήσε τα κούφια όνειρά σου απ' το τσερβέλο σου

ύστερα θάψε τη μαγκιά σου κι όλα τα θέλω σου

Έτσι προστάξαν τα θηρία σκέψου την πάρτη σου

κι άσ' τους να γράφουν ιστορία πίσω απ' την πλάτη σου

Σου 'πανε κοίτα τη βολή σου αλλού ας σταυρώνονται

νοιάσου μονάχα το πετσί σου αυτοί δε σώνονται

Μάθε να ζεις από συνήθεια χωρίς μπερδέματα

βαρυποινίτισσα η αλήθεια θεσμός τα ψέματα

Σαράντα-κάτι η αφεντιά σου αυτό ήταν, πέρασε

Σήκωσε τώρα τα βρακιά σου και άντε γέρασε

Το παραπάνω τραγούδι ανήκει στην Μαργαρίτα Πάσχου και την ευχαριστώ που μου επέτρεψε να το συμπεριλάβω στο βιβλίο μου, ως το ποίημα της Ελπίδας που τελικά μελωποιήθηκε από καταξιωμένο έλληνα συνθέτη κι ερμηνεύτηκε από πασίγνωστο τραγουδιστή...

Χειρόγραφο...

Αγάπη μου,

Σου έχω γράψει τόσα πολλά, σου έχω πει άλλα τόσα. Ποτέ όμως δε σου έγραψα κάτι στο χαρτί και για μένα είναι πολύ σημαντικό να δεις τα γράμματά μου, όπως οδηγούνται από το χέρι μου. Να σου εκφράζω τα συναισθήματά μου και να βλέπεις, να διαβάζεις, το τρέμουλο στο χέρι μου. Να καταλαβαίνεις από τις άστατες σειρές, από τις μικρές γραμμούλες που πετάγονται εδώ κι εκεί, πώς τρέμει η ψυχή μου όταν σου μιλώ, μαζί με το χέρι μου...
Και σ’έχω απέναντί μου τώρα εδώ και να τι θέλω: Θέλω να βάλω σε λέξεις τα όσα αισθάνομαι. Πόσο ανόητη είμαι να πιστεύω πως θα ήταν αυτό ποτέ δυνατόν; Ό,τι άλλο είχα αιστανθεί στη ζωή μου πριν σε γνωρίσω, ναι, με λέξεις το εξέφραζα. Το μεγαλείο της ψυχής που εσύ μου χάρισες καλέ μου όμως, πώς; Ποιές λέξεις, ποιά γλώσσα θα μπορούσε ποτέ να το περιγράψει;....
Αρκεί να σου πω πως κοιτάζω μέσα μου και νιώθω δέος, το ίδιο δέος που νιώθω όταν αντικρύζω το Θεό..... κι εμείς οι δυό καρδιά μου δε χρειάζεται να λέμε πια λόγια...
Μέχρι να φύγω απ’αυτή τη ζωή, μέχρι ν’αφήσω την τελευταία μου πνοή, πάντα θα θυμάμαι πως η αγάπη η αληθινή δεν είναι τα λόγια που είπα και άκουσα.... παρά εκείνο το δάκρυ που κύλισε απ’τα μάτια μας, την ίδια στιγμή που η ψυχή μου αντίκρυσε τη δική σου...

Το δέντρο

Τελειώσαν οι θυμοί. Γλυκάνανε οι πίκρες. Έκατσε η σκόνη, τα μάτια βλέπουν τώρα πιο καθαρά. Έσβησε ο θόρυβος κι ακούστηκε η καρδιά. Η καρδιά που κάτω από το χαλασμό, χτυπούσε πάντα με τον ίδιο ρυθμό.
Καμιά κακία δεν υπάρχει. Μόνο πόνος βαθύς και νοσταλγία. Πόνος γλυκός πια, που σε κάνει άλλοτε να δακρύζεις κι άλλοτε να χαμογελάς. Πόνος που δε σε τρελαίνει και δε σε αναγκάζει να δαγκώνεις, όπως το ετοιμοθάνατο σκυλί.
Ό,τι ζήσαμε δικό μας για πάντα. Κανείς δε μπορεί να το αγγίξει και κανείς να μας το πάρει. Μοναδικό μας. Μη ζητάς ποτέ κανείς να το καταλάβει, αφού ούτε εμείς δε μπορούμε. Και τρομάζουμε. Περνάει ο καιρός, κυλάν οι μέρες και δεν ξεχνιέται τίποτα, παρά θεριεύει. Οι εικόνες, οι φωνές, τα τραγούδια, οι αγκαλιές, τα γέλια, η ηδονή...η αγάπη... ζουν μέσα μας, χορεύουν στον ρυθμό τους, μας κρατάνε κι εμάς ζωντανούς στο πείσμα τους. Μας νίκησαν. Αποδειχτήκαμε λίγοι και μικροί μπροστά στη δύναμή τους. Τι ήταν αυτό το μαγικό που μοιραστήκαμε οι δυό μας, που το μυαλό κι η λογική φαντάζουν ανάξια μπροστά του;
Δε χρειάζεται ν'αναρωτιέσαι αν ακόμα σ'αγαπώ. Δεν είναι στο χέρι μου πια.
Αυτό που νιώθω για σένα είναι ένα δέντρο αυτόνομο, με δική του ζωή, που μεγαλώνει και φουντώνει τα κλαριά του, ανθίζει τους καρπούς του κι ούτε τσεκούρι το πιάνει, ούτε φάρμακο κακό. Δεν προσπαθώ πια να το κόψω, δε μπορώ να το σταματήσω. Ήταν τόσο καλός ο σπόρος που φύτρωσε στο χώμα της ψυχής μου, που το δέντρο αυτό δε γίνεται να μαραθεί, ούτε να πεθάνει... είναι αποφασισμένο να μεγαλώσει μέσα μου, μέχρι να με γεμίσει ολόκληρη και να μη μου αφήσει χώρο για τίποτε άλλο.
Και τότε, θα έρθω να σε βρω. Στο υπόσχομαι.

Εγώ είμαι η τυχερή

Η καρδιά μου είναι ανοιχτή,

ζεσταίνει το μυαλό και το κορμί μου.

Η σκέψη μου σε μια και μόνο διαδρομή,

σ'αυτή που θα σε φέρει στη ζωή μου.

Χρώμα, αρώματα και φως

όπου κοιτάξω αντικρύζω,

αυτόν τον κόσμο τον γλυκό

πρώτη φορά μου τον γνωρίζω.

Και μια χαρά τόσο τρελή

με συνοδεύει όπου κι αν πάω.

Θαρρείς πως είσαι εσύ ο τυχερός;

Εγώ είμαι η τυχερή που σ'αγαπάω!...

Υπήρξες άραγε ποτέ;...

Υπήρξες άραγε ποτέ

Ή μήπως σ’ονειρεύτηκα;

Πασχίζω να κρατήσω τη μορφή σου στη μνήμη μου

Μ’αυτή όλο ξεθωριάζει

Ο ήχος της φωνής σου, το γέλιο σου, το κλάμα σου

Ήχησαν ή μήπως τα φαντάστηκα;

Αν δε σε σκεφτώ, αν δε σε νοσταλγήσω,

Δεν υπάρχεις πουθενά

Δε γεννήθηκες ποτέ

Αν δε σ’αγαπώ, αν δε σε ποθώ πια

Νομίζω δεν υπάρχεις

Κι αν σε κάποιον άλλον τόπο ζεις

Κι εκεί γελάς, εκεί πονάς, εκεί και αγαπιέσαι

Απ’το μυαλό μου δεν περνάς

Και την καρδιά μου δεν κρατάς

Μανάχα μια μου σκέψη

Υπήρξες άραγε ποτέ;

Ή μήπως σ’ονειρεύτηκα;...